Στα έργα του Τέτση βρίσκει έτσι κανείς να στήνουν χορό οι φιγούρες του Ματίς, οι πιο κλασικότροπες κυρίες της αυλής του Φραγκονάρ και οι επιβλητικά ιερές μορφές του Τιτσιάνο. Σίγουρα πάντως οι οργιαστικές σκηνές του παραδείσου του Τιέπολο πρέπει να έλεγαν πολλά περισσότερα στον ίδιο από ό,τι ο Νταλί. Δεν καταλάβαινε, ούτε ασπαζόταν την αμετροέπεια των μεταμοντέρνων και ψαχούλευε να βρει το μεγαλειώδες μέσα από τις αισθήσεις. «Θα ήθελα να ζωγραφίζω ακόμα και τις μυρωδιές» έλεγε ο αγαπημένος του Τέτση Σεζάν και αυτό ήταν περίπου για εκείνον ο πρωταρχικός κανόνας: Οι αισθήσεις που ανακαλούνται μέσα από το βλέμμα πρέπει να είναι η βασική μέριμνα ενός ζωγράφου, σαν μέριμνα του εαυτού, σαν αυτό που πρέπει να δώσει ο ζωγράφος σαν παρακαταθήκη και σαν δώρο στους αιώνες. Πηγή: protothema.gr