Ο Νικόλαος Γκίκας αναφερόταν συχνά στα παιδικά του χρόνια.  Στον πατέρα του, τη μητέρα του, το εξοχικό τους στην Ύδρα που περνούσαν τα καλοκαίρια, τις μεγάλες τους βόλτες στο τότε πανέμορφο Φάληρο, την ανείπωτη απογοήτευση του πατέρα  του όταν έμαθε από τους  γιατρούς ότι ο γιός του δεν θα μπορούσε να γίνει αξιωματικός σαν και αυτόν λόγω μυωπίας. Η κλίση του Νίκου για την ζωγραφική εμφανίστηκε από τεσσάρων ετών. Η πρώτη αναγνώριση  των σχεδίων του ήρθε από τον πατέρα του. Καθοριστική στιγμή. «Τον εντυπωσίασα!!» μας λέει ο ίδιος,  πηδώντας  από  την  χαρά  του  για  την  αναγνώριση  του από  τον  σκληρό  και  βίαιο  πατέρα  του. Μετά  από  αυτό,   κατευθύνθηκε  στην  ζωγραφική.  Στα έξι του, είχε μετατρέψει την ντουλάπα του σε σκηνικό.  Συγγενείς, φίλοι, γείτονες, όλοι  ενίσχυσαν το  παιδί  του  ισχυρού   πατέρα  γιατί  εκτός  των  άλλων τους   βοηθούσε  το  να του  γίνονται  αρεστοί.  Έτσι  έδειχναν  τον  θαυμασμό στον  γιο  για  το εγχείρημα του και του έδιναν παραγγελίες με αντάλλαγμα  «έναν μπακλαβά ή ένα κουτί σοκολάτες, ένα βιβλίο ή μολύβια,  τετράδια  ή  και  φωτογραφίες με έργα τέχνης». Πηγή: texni-zoi.blogspot.gr