Ανδρικά γυμνά, σφριγηλά σώματα, εντελώς μετωπικά στο θεατή, χαλαρά σώματα, άνετα με την αμηχανία του άδειου δωματίου, σε σκηνές ερωτροπίας με άλλους άνδρες ή και μόνοι σε στιγμές ανάπαυσης είναι οι πρωταγωνιστές της φαντασίωσης του Τσαρούχη που πραγματώνεται μέσω της οφθαλμολαγνείας. Έργα που δεν προκαλούν το συντηρητισμό του μέσου αστού της εποχής αλλά δίνουν την εμφανή διάκριση ανάμεσα στην πραγματική απελευθέρωση του σώματος και της σεξουαλικότητας από την μοντέρνα λακκούβα της απελευθέρωσης στην οποία έχουμε εκπέσει. Ο προβαλλόμενος ομοερωτισμός του, όπως κι αυτός του Καβάφη, δεν πολώνεται απλά και μόνο σ’ ένα αισθητικό επίπεδο ανάγνωσης αλλά στην πραγματική εξύψωση του ανδρικού κάλλους και στην ορμητικότητα του ίδιου του έρωτα. Ο φόβος και η συναίσθηση του κινδύνου τον έκαναν να μετρά τα λόγια του και να ζήσει έναν μοναχικό τρόπο ζωής με την αποσιώπηση των βιωμάτων του πειθαρχώντας τις ορμές του. Τι είναι όμως, αυτό που ορίζει σε μια σεξουαλική πράξη πως η ένωση των δυνάμεων των δύο σωμάτων έγκειται όταν η ρώμη του αρσενικού συναντάει την ομορφιά του θηλυκού και όχι όταν δύο εραστές ανεξαρτήτου φύλου σμίγουν επί ίσοις όροις; Σε μια εποχή κοινωνικών πιέσεων και προσωπικών αναστολών οι καλλιτέχνες δεν μπορούσαν να αποδώσουν απελευθερωμένες ερωτικές σκηνές ή σκηνές σεξουαλικής ορμής ή ακόμα και ανικανότητας, γεγονός που ξεπέρασε ο Γιάννης Τσαρούχης και στήριξε αυτή του την ορμή ως το τέλος του το 1989. Πηγή: nostimonimar.gr