Οι πίνακες του καλλιτέχνη της δεκαετίας του '40 συνδύαζαν μουντά, γήινα χρώματα με βιομορφική εικονογραφία, υπαινισσόμενοι γεωλογικά σχήματα ή πρωτόλιες οργανικές μορφές. Αυτό συμπλέει με το ενδιαφέρον του Στάμου για τη φυσική ιστορία. Όπως παρατήρησε ο καλλιτέχνης Μπαρνέτ Νιούμαν στην παρουσίαση του για την έκθεση του Στάμου το 1947 στη Γκαλερί Μπέτυ Πάρσονς, «τα ιδεογραφήματα του συλλαμβάνουν τη στιγμή της τοτεμικής έλξης ανάμεσα στην πέτρα και το μανιτάρι, την καραβίδα και το φύκι. Επανακαθορίζει τη βουκολική εμπειρία ως συμμετοχή στην εσωτερική ζωή του φυσικού φαινομένου»