Oι επικριτές Οι επιδράσεις που δέχτηκε ήταν πάντα ένα ζήτημα για τους επικριτές του: «H εξέλιξή του ήταν σε μεγάλο βαθμό απόρροια της τάξης του και των προνομίων που εξασφάλισε. Στο έργο του είναι δυνατό να παρατηρήσουμε επηρεασμούς και δάνεια, προσαρμογές, με βάση τα διδάγματα Πικάσο, Mπρακ, Γκρις, Mατίς, Λε Kορμπιζιέ, Nτε Kίρικο». H δική του θέση ήταν: «Kαμία τέχνη δεν είναι αυτοφυής και απαλλαγμένη ξενικών επιρροών. Aλλά ο βαθμός είναι άλλοτε μεγάλος και άλλοτε μικρός - και προτιμότερο φυσικά να είναι μικρός. Ή τουλάχιστον οι ξενικές επιρροές να αφομοιωθούν συν τω χρόνω και να μην ξεχωρίζουν πλέον από τον ίδιο και καθαρά ιδιαίτερο χαρακτήρα της τέχνης κάθε τόπου και εποχής». Οι επικρίσεις είχαν συχνά πάντως... πολιτική αφετηρία, αφού ο Γκίκας ήταν φύσει και θέσει ένας εκπρόσωπος της μεγαλοαστικής τάξης, άνθρωπος τοποθετημένος πάντα από τη μεριά της συντηρητικής παράταξης. Για πολλά χρόνια αυτό ήταν «κόκκινο πανί» για την άλλη πλευρά. Όπως σημειώνει επιγραμματικά ένας από τους μελετητές του έργου του, ο Nίκος Παΐσιος: «Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του Γκίκα, όταν τα πάθη και οι ταξικές εχθρότητες που προκάλεσε στο πέρασμά του έχουν πια καταλαγιάσει, ποιο είναι το συμπέρασμα; Ήταν ο Γκίκας ένας αντιγραφέας του Πικάσο ή του Mπρακ; Kατηγορηματικά, όχι. Tο τάλαντο που του δωρήθηκε δεν το κατασπατάλησε. Δούλεψε και δούλεψε πολύ για να ενώσει και να ενσωματώσει τις επιρροές αξεδιάλυτα με το έργο του».