Το opus του Γιάννη Φωκά χαρακτηρίζεται από δύο κυρίως στρατηγικά εργαλεία με τα οποία υπηρετεί τις αισθητικές του προτάσεις. Αφ’ ενός από μία αφήγηση που εκτείνεται σε μεγάλες επιφάνειες με στόχευση την περιχαράκωση ενός ολόκληρου κοσμικού τοπίου, ακόμα και αν αυτό είναι ένα μόνο πρόσωπο ή ένα χαρακτηριστικό προσώπου. Αφ’ ετέρου, από την ανατροπή αυτής της αφήγησης μέσω διάφορων ανόμοιων ζωγραφικών περιοχών, οι οποίες αυτονομούνται και δρουν εναντιωματικά προς τον περιέκτη, δηλαδή τον ίδιο τον ψευδαισθησιακό ζωγραφικό χώρο, όπου η αρχική αφήγηση αναπτύσσεται.
