Στις επόμενες ατομικές εκθέσεις (1987 και 1993) απουσιάζει η πολιτική θεματολογία, στην τελευταία υπήρχαν και γλυπτά, λοξεμένα σε διάφορα ηφαιστειογενή πετρώματα Μήλου. Η αφαιρετικότητα των μορφών και το έντονο χρώμα που κυριαρχεί, δημιουργούν ποιητικούς χώρους ζωγραφικής, εμπνευσμένους από θαλασσινά τοπία. Η αναφορά στη φύση και στον έρωτα συνδέεται με προσωπικά βιώματα, αλλά έμμεσα, δηλώνει κι έναν προβληματισμό σχετικά με το περιβάλλον και τις ανθρώπινες σχέσεις. Το εικαστικό σχόλιο του ζωγράφου για τη σημερινή κατάσταση διατυπώνεται μέσα από αναφορές στη μυθολογία και ιδιαίτερα την Ομήρου Οδύσσεια.