Από την αρχή της δεκαετίας του ΄90 ένα θέμα που έμελλε να έχει διάρκεια στη ζωγραφική του καλλιτέχνη κάνει την εμφάνισή του: η απολιθωμένη λευκή νεκρή φύση, όπου όμως εισάγεται πάντα ένα χρωματικό σήμα ζωής. Αυτές οι νεκρές φύσεις είναι σαν να κρατούν κρυμμένο το νόημα της ζωγραφικής του καλλιτέχνη. Συμβολίζουν τον ακίνητο χρόνο, τη ζωή που γίνεται μνήμη, τον χρόνο που παύει να ρέει και μεταστοιχειώνεται σε αιωνιότητα. Αυτή ακριβώς είναι η πεμπτουσία της τέχνης του Δρούγκα. Αντικείμενα και μορφές αποσπώνται από την οικεία καθημερινότητά τους και μ΄ ένα μαγικό άγγιγμα του χρωστήρα μεταμορφώνονται, χάνουν τον επεισοδιακό τους χαρακτήρα, μνημειώνονται και μεταβάλλονται σε υπερχρονικά σύμβολα μιας άλλης πραγματικότητας. Η τέχνη του Αχιλλέα Δρούγκα στο βάθος της είναι ένας διαλογισμός πάνω στον χρόνο, στη φθορά και στην υπέρβασή της μέσα από τη δημιουργία, μέσα από την ομορφιά.