Οι συνθέσεις του Αχιλλέα Δρούγκα είναι κλασικές. Ο ζωγράφος σκηνοθετεί τα μοτίβα του με ζυγισμένη και ελεγχόμενη ακρίβεια. Η ζωγραφική διαδικασία είναι αργή, ενσωματώνει τη διάρκεια μέσα στην ίδια την ποιητική τού έργου. Ολα στις συνθέσεις του Δρούγκα είναι τελεσίδικα όπως στη χαρακτική, την άλλη τέχνη που σπούδασε και θεραπεύει ο καλλιτέχνης. Εκεί το καλέμι «πληγώνει», χαράζει το υλικό χωρίς περιθώριο μεταμέλειας. Η αβρή κίνηση των λεπτών πινέλων που χρησιμοποιεί ο ζωγράφος ψηλαφεί τις αδιόρατες διακυμάνσεις του φωτός πάνω στην επιφάνεια των αντικειμένων εναλλάσσοντας την υφή τους, παράγοντας ποικίλους «ήχους» και ρυθμούς, που βιώνονται από το βλέμμα του θεατή καθώς εξερευνά την εικόνα. Το φως κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωγραφική του Αχιλλέα Δρούγκα. Είναι ένα φως αιθέριο, πνευματικό, ένα φως που διαχέεται και τυλίγει σ΄ ένα αβρό μαγνάδι τα αντικείμενα αποκλείοντας τις έντονες σκιές. Μέσα σ΄ αυτό το έκπλαγο φως, τα πράγματα, τα σχήματα, τα χρώματα αποκτούν την πλατωνική τους καθαρότητα. Ο Δρούγκας δεν νοθεύει ποτέ το χρώμα με αναμείξεις, δεν χρησιμοποιεί ποτέ το κιαροσκούρο. Για αυτό είναι λάθος να παραλληλίζεται με τον άρχοντα του κιαροσκούρο, τον Καραβάτζιο. Το φως του είναι ελληνικό στην πιο πνευματική του υπόσταση. Είναι το φως που ύμνησαν οι ελληνολάτρες ποιητές: ο Σολωμός, ο Σικελιανός, ο Ελύτης. Η ζωγραφική του Δρούγκα μάς αποκαλύπτει έναν κόσμο διαυγή, αιχμηρό και πάμφωτο, έναν ιδανικό τόπο όπου βασιλεύει η σιωπή, η γαλήνη, η ενατένιση.