Δεν έχω µετανιώσει για κάτι. Ημουν αγωνιστικός τύπος. Τη φτώχεια μου την πολέμησα. Χρήματα έβγαλα από την εφαρμοσμένη τέχνη. Θυμάμαι όταν έκανα την πρώτη έκθεση με τα ζωγραφισμένα φορέματα, ο Μόραλης γελούσε και μου έλεγε «φουστανάς θα γίνεις;». Επρεπε όμως να ζήσω και τα χρήματα που είχαμε ήταν με το σταγονόμετρο. Τις δοκιμές για να βαφούν τα φορέματα τις έκανα στη μασίνα που υπήρχε στο πατρικό σπίτι της Πέπης (σ.σ.: Σβορώνου, συζύγου του Δημοσθένη Κοκκινίδη). Οποια περιουσία έκανα την έκανα από τα φορέματα, όχι από τη ζωγραφική. Ημουν και στην Ομάδα Τέχνης. Μαζευόμασταν στου Δοξιάδη και κάναμε τους σοφούς. Κι όταν είπα ότι αν θέλουμε να επιζήσουμε, πρέπει να κάνουμε εφαρμοσμένη τέχνη και τη ζωγραφική να την αφήσουμε για αργότερα, το τι άκουσα δεν λέγεται. Μου φώναζαν «κατέβα κάτω».