Στις "Μεταπλάσεις της ευθειογενούς επιφάνειας", τη νέα ενότητα γλυπτών του Δημήτρη Βλάσση, οι επιφάνειες ονομάζονται έτσι γιατί γεννιούνται από την κίνηση μιας ευθείας. Όχι σαν μνήμη πλέον, αλλά σαν όνειρο κίνησης που κυλάει πάνω στις ολοκάθαρες πλανάτες φόρμες του λείου ξύλου, του στιβαρού χάλυβα, της στιλπνής βαμμένης σιδηρολαμαρίνας και τις μεταμορφώνει.
Πρώτη παρουσίαση στην έκθεση «Μεταπλάσεις» στο «City Link», Αθήνα, Οκτώβριος 2011
Οι "Μεταπλάσεις" διακρίνονται όσο καμία άλλη ομάδα γλυπτών του Βλάσση για την απόλυτη αυστηρότητα των γραμμών, την καθοριστική ακρίβεια της φόρμας και το αψεγάδιαστο φινίρισμα τους - την τελειότητα της κατασκευής που, κληροδότημα των αρχιτεκτονικών του καταβολών, προβάλλει την άμεση σχέση ανάμεσα στη γλυπτή μορφή και το υλικό της. Τα έργα αυτά ανήκουν σαφώς στο χώρο της μινιμαλιστικής γλυπτικής του
Richard Serra, του
Ronald Bladen, της
Anne Truitt ή του
John McCracken. Αν και θα κινδύνευαν να χαθούν στην κατασκευαστική λογική τους - που εδώ κορυφώνεται - και να περάσουν στον οικείο για τον Βλάσση χώρο του design, κατορθώνουν εντούτοις να κάνουν θέμα τους την οικονομία του μέσου. Και με την εκφραστική υπαινικτικότητα τους να αποφύγουν τον στείρο αισθητισμό. Οι μεταπλασμένες αυτές γλυπτές επιφάνειες προσκαλούν το βλέμμα να λύσει το αίνιγμα της διαδρομής που του προτείνουν και προσφέρουν για ανταμοιβή την ανακάλυψη ότι η λύση βρίσκεται στη βέβαιη ομορφιά της υπέροχης απλότητας τους.
Ελισάβετ Πλέσσα
