Eλιά από τον Άγγελο Παναγιωτίδη.  Και δουλεύει με δεξιοτεχνεία ολοφάνερη. Μάστορας είναι δυνατός (κι ο Ήφαιστος ας τον προστατεύει απ’τα ίδια τα χαρίσματά του). Γιατί, τότε, εμμένει στην λιτότητά; Γιατί συνέχεια η εληά και η ελιά; Ρωτείστε τα ίδια και τον Φίλιπ Γκλάς «γιατί ο μινιμαλισμός στη μουσική του», ρωτείστε και τους βυζαντινούς ζωγράφους ίσως. Λένε λοιπόν ότι αυτή η ρυθμική «επανά-ληψη», αυτό το ξαναδούλεμα της ίδιας φόρμας (που παύοντας να είναι ίδια ελευθερώνεται από τον εαυτό της), καθαιρεί την αισθητική γλώσσα, κι έτσι, ανάμεσα απ’τον κάνναβο της εξωτερικής ομοιομορφίας διηθούνται προς τα έξω εκφραστικά επιτεύγματα λεπταισθητότερα: Η καθησυχαστική Τάξις στη μεγάλη κλίμακα, και η Σπαργή της ελευθερίας στη Μικροκλίμακα αμφότερα καλοδεχούμενα για τη μορφοθηρική συνείδηση του θεατή. Θεοδόσης Τάσιος – Καθηγητής Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου. https://www.youtube.com/watch?v=s8bSvsRA9Cs