Ο Παύλος Σάμιος, πρωτίστως, αξιοποιεί τη μνήμη του. Καταλήγει σ’ αυτήν κι όταν ακόμη δραπετεύει απ’ αυτήν. Οι βιωμένες εικόνες μιας χαρισάμενης παιδικότητας δεν αποτελούν άλλοθι αλλά εκφραστική ανάγκη. Αυτές τον καθοδηγούν στην παρούσα ενότητα της δουλειάς του. Ο ζωγράφος θέλει να πει μια ιστορία και η επιθυμία αυτή είναι ιερή.
Ο Σάμιος επιστρέφει στο παρελθόν σαν να βυθίζεται ηδονικά σε κινούμενη άμμο και σαν ν’ αρπάζεται την ύστατη στιγμή από την πρώτη, διερχόμενη εικόνα. Η παράσταση εντέλει σώζει.
Μάνος Στεφανίδης
