«... Τότε το ίχνος – ο τύπος, το αποτύπωμα, η μονάδα – αφήνει το χνάρι του και καλεί σε
σωματική επαφή, σε χίασμα σωμάτων, την ίδια όμως στιγμή γίνεται και σήμα ενός «μη μου άπτου».
Μια διπλή δέσμευση πάλι της τέχνης: οταν με αγγίζεις δεν με αγγίζεις, οταν ιχνογραφείς,
αποτυπώνεσαι, σφραγίζεσαι στο σώμα μου, με σβήνεις και διαγράφεσαι μαζί μου, αφήνοντας
αλλού την αντίθεσή σου με ανεξίτηλη μελάνη.
Διακρίνω στη μονάδα της Χριστίνας Σαραντοπούλου ενα πλέγμα, ενα συρμάτινο ύφασμα,
υμένα που λειτουργεί διπλά: κρύπτει και συγχρόνως αποκαλύπτει, ταυτίζει και διαφοροποιεί αλλά
πάντοτε λειτουργει ως όριο του απροσδιόριστου, σήμα μιας απαγόρευσης πού δέν αποφαίνεται γιά
τίποτα καί που υπαγορεύει:όποιος με σύρμα το ίχνος του
θέλει να προφυλάξει
ούτε την ταυτότητά του διατηρεί
ούτε μπορεί να αλλάξει. »Γιώργος Βέλτσος
