Το μέταλλο το χειρίζεται με άνεση, σφυρηλατώντας και δαμάζοντας τις αντιστάσεις του. Εκτός αυτού, του προσφέρει την δυνατότητα να ανδείξει την στιβαρότητα και τις αντιπαραθέσεις του με τον χώρο και το φως στις περίοπτες συνθέσεις. Πρόκειται για υλικό που ακολουθεί και εγγράφει στις επιφάνειές του τις μεταλλαγές που υφίσταται στη διαδρομή του χρόνου, σαν να ήταν το δέρμα ενός ανθρώπου που φαντασιακά θα είχε υπερβεί το κατώφλι της φθοράς, χωρίς ωστόσο να εξαφανίζεται στην λησμονιά. Με το μέταλλο, το οποίο ο καλλιτέχνης αφήνει στην φυσική του κατάσταση κι άλλοτε πάλι το ζωγραφίζει με τα πέντε ολυμπιακά χρώματα ή δημιουργεί «σιδηρογραφήματα» με λέξεις ή φράσεις περιεκτικές (που λειτουργούν τόσο συμβολικά όσο και μεταφορικά), συγκροτεί αυτοτελείς συνθέσεις που ανοίγουν ένα οργανικό διάλογο με το περιβάλλον, καθώς τα γλυπτά του είναι περίοπτα κια ταυτόχρονα παρουσιάζουν την εντύπωση ενός κελύφους, όπου μπορεί να φιλοξενηθεί ή να περιηγηθεί η ανρώπινη παρουσία ή το εναισθητικό βλέμμα της. Αθηνά Σχινά Τεχνοκριτικός