Ο Αχιλλέας Δρούγκας φαίνεται να συμμερίζεται την άποψη που διατύπωσε ο Λεόν Μπατίστα Αλμπέρτι στην πραγματεία τουΠερί Ζωγραφικήςτο 1435: «Η ζωγραφική είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο». Συχνά μάλιστα ο νεότερος καλλιτέχνης ζωγραφίζει ψευδαισθησιακά και το ίδιο το κάδρο ή τοποθετεί πετάσματα και κουρτίνες που κάνουν ακόμη πιο αληθοφανές το θέαμα που μας αποκαλύπτεται πίσω από το πλαίσιο. Νεκρές φύσεις με ολόδροσα φυτά και άνθη, φρούτα και καρποί μέσα σε διάφανα, στίλβοντα ή λευκά νεοκλασικά σκεύη, παραδείσια πουλιά και άγρια ζώα απεικονίζονται με αμίμητη τεχνική τελειότητα που τους χαρίζει μια υπερβατική παρουσία, μια αίσθηση αιωνιότητας. Από το τέλος της δεκαετίας του ΄80 ο ζωγράφος ανακαλύπτει τη γοητεία του αρχαίου κόσμου, που έκτοτε συγκατοικεί στις συνθέσεις του με στοιχεία και μορφές της σύγχρονης ζωής. Η συμπαράθεση αυτή, άλλοτε ειρηνική, άλλοτε ειρωνική, φορτίζει την εικόνα με αλληγορικό ή μεταφορικό νόημα.