Το αποτέλεσμα ήταν οι φιγούρες με την έντονη γραμμικότητα, τις επίπεδες επιφάνειες και τις χρωματικές μάζες χωρίς φωτοσκιάσεις, τα μεγάλα εκφραστικά μάτια και την απόδοση μιας βαθιάς εσωτερικότητας στις μορφές και μιας ρομαντικής διάθεσης από πλευράς του καλλιτέχνη. Πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί για την «ελληνικότητα» της τέχνης του, ένας όρος που δύσκολα προσδιορίζεται, ωστόσο όπως έγραφε ο Μανόλης Χατζηδάκης στην εφημερίδα Ελευθερία επ’ αφορμή της έκθεσης στον «Ρόμβο»:«Στην καλύτερη περίπτωση, ο καλλιτέχνης δεν έχει ανάγκη από θεωρίες για να δημιουργήσει το έργο του. Έχει ανάγκη όμως να ξέρει με ποιο τρόπο δούλεψαν και εκφράστηκαν οι καλλιτέχνες του τόπου του, να πλουτίσει έτσι την τεχνική του και προπάντων την ευαισθησία του. Από κει και πέρα οι ψυχικές του συγγένειες θα τον οδηγήσουν άσφαλτα στην επιλογή και αφομοίωση εκείνων των στοιχείων από την παράδοση που του ταιριάζουν και θα προχωρήσει στην καλλιτεχνική του παραγωγή, που δεν πρέπει να είναι γι αυτό λιγότερο προσωπική. Σ’ αυτό προϋπόθεση είναι πάντα ότι πρόκειται για δημιουργικό καλλιτέχνη». Πηγή: insidestory.gr