Η Sianti Gallery μετά από 17 χρόνια έχει την τιμή να παρουσιάσει ξανά τον μεγάλου μεγέθους της νεοελληνικής τέχνης γλύπτη, Γιώργο Γεωργιάδη. Την Παρασκευή 10 Μαρτίου στις 19:00 ο αεικίνητος καλλιτέχνης εγκαινίασε έργα της τελευταίας δεκαετίας υπό τον τίτλο «Μυθολογία Ανάποδα». Την επιμέλεια έχει ο ομότιμος καθηγητής του ΕΚΠΑ, ιστορικός τέχνης, Μάνος Στεφανίδης, που εντυπωσιασμένος από την πλαστική ενέργεια και κυρίως από το εκρηκτικό χιούμορ του καλλιτέχνη, υπογραμμίζει για την τελευταία ενότητα των έργων του Γεωργιάδη :

«…Ο Γεωργιάδης, σήμερα, επιλέγοντας πάλι εξπρεσιονιστικές παραμορφώσεις και εκρηκτικές στην σωματικότητα τους φιγούρες παρουσιάζει με αιρετικό τρόπο κλασικές περιπτώσεις του αρχαιοελληνικού μύθου. Προσαρμόζοντάς τις θα έλεγα με ευρηματικότητα στις ανάγκες της εποχής. Σαν σε ανεστραμμένο κάτοπτρο,σαν έναν Αντί – Μύθο. Έτσι, η μικρή Ευρώπη ερωτοτροπεί, εκείνη πρώτη και προκλητικά, με τον ταύρο Δία έχοντάς τον καταστήσει υποχείριο της όπως και η Ομφάλη τον αδύναμο, υποταγμένο Ηρακλή. Ή, η πληθωρική, μαύρη Αφροδίτη με το τζόκεϊ καπέλο, τα πασουμάκια και τον μιγάδα Έρωτα στο πλάι της. Έτσι, θέματα που τα έχουμε δει κατά κόρον στην τέχνη της Αναγέννησης ή του μπαρόκ και που στοιχειώνουν στη μνήμη του κοινού μας ευρωπαϊκού πολιτισμού, τώρα παρουσιάζονται σε τέλεια αναστροφή. Σε μιαν άκρως αιρετική – απομυθοποιητική προσέγγιση. Και μιαν ανάλογα ερεθιστική φόρμα. Γιατί ο Γεωργιάδης είναι ο γλύπτης των αντιθέσεων και των συγκρούσεων. Της διαλεκτικής αντιπαράθεσης του κλασικού με το αντικλασικό. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Το έργο τέχνης να μην είναι απλά μία διακοσμητική διαδικασία αλλά η δυνατότητα ερμηνείας εκείνων των πραγμάτων που δύσκολα καλύπτει ο λόγος. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό σε μία εποχή που η τέχνη ρέπει ανάμεσα στην καθωσπρέπει σύμβαση και τον εύκολο εντυπωσιασμό».

Τα γλυπτά, λοιπόν, του Γεωργιάδη ζουν την δική τους ζωή στον δικό τους χρόνο , που όμως αυτός χαρακτηρίζεται από συμβολικούς υπαινιγμούς. Ενδεχομένως και ωμούς. Άλλωστε,ο ίδιος ο καλλιτέχνης δουλεύει στα όρια του μύθου και της ιστορίας, όπως υποστηρίζει : «…το ένα εισχωρεί μέσα στο άλλο σαν το πλέξιμο των δαχτύλων. Φυσικά, οι μύθοι έχουν παραλλαγές και ερμηνείες. Έτσι, η πρωταρχική επιδίωξη στα έργα μου ήταν μόνο μία φανταστική προσέγγιση του μύθου χωρίς πάντα λογική εξιστόρηση. Έτσι, μου δόθηκε η ευκαιρία να οργανώσω μέσα στον χώρο μια διαφορετική νοηματικά αλλά αρμονική συνθετικά πραγματικότητα αποτελούμενη από σχήματα, όγκους, άξονες και χρώματα, στοιχεία που χαρακτηρίζουν εν συνδυασμώ με την αφήγηση, τα ερεθίσματα και τις αλληγορίες, αυτή την μορφή της τέχνης».

Γι’αυτό και ο Στεφανίδης χαρακτηρίζοντας την ενότητα αυτή των έργων του Γεωργιάδη ως «Αντί-Μύθο» την υπερασπίζεται με θέρμη. Γιατί είναι : «…Σαν να θέλει ο ίδιος να “μιλήσει” συμβολικά και με παιγνιώδη τρόπο για έναν κόσμο στον οποίον τα πάντα έχουν έρθει “τα πάνω – κάτω” και μάλιστα μ’ έναν τρόπο προκλητικά ακατανόητο και σε μιαν άναρχη ανατροπή αξιών, ιεραρχιών, συμβόλων, ιδεολογιών κ.ο.κ.

Γελάει άραγε ή θρηνεί ο καλλιτέχνης περιγράφοντας αυτό το τραγελαφικό theatrum mundi; Είναι οι εύσαρκες à la Bottero φιγούρες του, η μπαλαρίνα Τερψιχόρη για παράδειγμα, με τις πουεντ στα ανοικονόμητα άκρα της, διακωμώδηση ή αποθέωση του γυναικείου σώματος; Παίζει ο γλύπτης με τα σκαμπρόζικα θέματα του ή αντίθετα γίνεται δυσοίωνος μάντης του κοινού μας μέλλοντος; Εσείς οι θεατές θα απαντήσετε...».